Mutlulukla hüzün arası

4 gün İstanbuldaydım, Kartal sınırlarını aşmadım, hep annemin dizinin dibindeydim.
Sadece 2 akşam biricik arkadaşımın ev görmesine gittim.
Evlenesim geldi, öyle güzel düzmüş evini, bayıldım.
Avusturya'dan yengem ve kuzenim gelmişti, İstanbul'a asıl gitme sebebim buydu. ikisini de ilk defa gördüm. Kuzenim altı aylık bir piliç, dünya tatlısı, yesen yenir yani öylesine şeker...
Duygu ablam ve Hedaye beni gülmekten öldürdüler. Komşularımız olur kendileri...
Zaten bizim apartman aile apartmanı gibi.
Farklı görüşte birçok insan huzur içinde yaşıyoruz.
(Huzur Sokağı tanıtımına benzedi:))
Annemi gerçekten özlemişim.
Bazen bazı şeyler insana ağır bir yük gibi geliyor...
Özlem gibi...
Ana kokusu gibi...
İstanbul havası gibi....
Gerçek komşuluklar gibi....